Jawel, ik betrap me er ook zelf op dat ik vaker dan vroeger een kort lontje heb (figuurlijk bedoeld, Frits). De auto is daar natuurlijk de perfecte plek voor, lekker snel even vloeken, schelden, een middelvinger, beetje bumper kleven. Je komt elkaar toch nooit meer tegen, en het lucht lekker op. Totdat het je zelf overkomt, en je denkt “ach, stel je niet zo aan”. Laatst werd ik afgesneden op de motorway naar het vliegveld van Birmingham, ach ja, vrouw achter het stuur, denk je dan in je opwinding, als je dreigt maar liefst twee minuten laten dan gepland in de business lounge te zitten. Dus even snel met een vinger aan je oog aanwwijzen dat ze beter moet kijken. Zo, opgelucht vervolg ik mijn weg.
Hee, dat is opvallend, ze blijft achter me rijden. He, ze neemt ook de afslag vliegveld, nou ja zeg, ze gaat zelfs het parkeerterrein op. O nee, ze zal toch niet…… Gelukkig schiet ze een andere weg in op het grote terrein met heilige koeien. Ik parkeer de auto, ga naar de bushalte en stap in. En wie zit daar voorin, zonder een spier te verrekken: juist. Ik word rood tot achter mijn oren, maar loop ook onverstoorbaar verder. Peinzend over de vraag wat Een Kort Lontje in het Engels zal zijn? Vanaf nu neem ik me voor toch maar wat meer verdraagzaam te zijn.
