Vanochtend werden we allemaal opgeschrikt door berichten over de serie van bomaanslagen in Londen. Ok, ik zit een stevig uurtje rijden van de hoofdstad, maar toch zat de schrik er wel in. Eerst nog met een gevoel voor Britse humor, waarbij gezegd werd dat het de Fransen moesten zijn die wraak namen voor het verlies van de Olympische wedstrijd. Maar al heel snel met schrik over hoe dichtbij het allemaal was. En wat kan je er tegen doen. De gezamenlijke conclusie: eigenlijk helemaal niets.
Wel is het opvallend dat de Engelsen er zeer nuchter onder blijven. Ook door de IRA is men wel wat gewend, al kondigden die terroristen een aanslag altijd vantevoren aan. Maar vrijwel niemand is ook maar van plan om zijn leven te laten beinvloeden door een dergelijke aanslag. Binnen een week zitten de metro’s en de bussen volgens mij allemaal weer vol. Er ontstaat iets van een stemming van “ons pakken ze niet, ze krijgen ons niet klein”. Geweldig hoe Tony Blair daar ook op reageert. Hoe omstreden de man ook is, in een dergelijke situatie is hij echt een geweldenaar. De stem van de natie, terug gevlogen uit Schotland en emotioneel voor TV. Rillingen toen ik het zag.
Vanmiddag zelf weer eens op het vliegtuig naar Nederland. Op de snelweg wordt je elke paar kilometer herinnerd aan het gebeuren, want op alle matrix borden staat de electronische waarschuwing: “Avoid Londen, area closed”. Bij de oprit naar het vliegveld een groep agenten met grote machinepistolen. En ook in de terminal zelf wat extra agenten. Maar verder eigenlijk geen spoor van extra aktiviteiten. Ook geen extra controle van bagage, en gewoon een opgewekte sfeer. Wel wat aandacht voor de TV’s die er hier en daar hangen. Maar verder gaat Engeland onverstoorbaar verder.
En de rest van de wereld? Ongetwijfeld zullen we helaas nog wel meer van dergelijke aanslagen mee maken. Maar als een echte Engelsman laat ik me ook niet leiden door de angst. Leve Churchill!