Totdat je ‘sochtends in het hotel de TV aan zet en de BBC 30 procent van het scherm vult met “BREAKING NEWS”, Bijna 20 mensen gearresteerd die van plan waren aanslagen te plegen op vliegtuigen, in de lucht. Als ze onderweg zouden zijn van Engeland naar de Verenigde Staten. Met vloeistoffen. Heel veel verslagen komen voorbij, terwijl ik vanuit de douche probeer nog wat te zien: geen handbagage meer, verwacht uren vertraging, niet alle verdachten gearresteerd, iedereen met de hand gefouilleerd. Kortom: ik was meteen wakker. Bedacht hoe ik een jaar geleden ook op de dag van de metro-aanslagen op een Engels vliegveld stond. En hoe iedereen rustig bleef.
Nou heb ik daar geen enkel probleem mee. Ik leef volgens het principe: het zal wel, als ze mij moeten hebben vinden ze me toch wel. En de kans om getroffen te worden is net zo groot als het winnen van een prijs, en bij mij heeft nog nooit een Gaston gestaan, zelfs niet met een prijs van 100 euro. Dus ik zit wel goed. Als de piloot instapt zonder zweet onder zijn oksels, wie ben ik dan om me zorgen te maken. Dus op naar het vliegveld. En nog een paar telefoontjes gehad, zo van “weet je dat”. Ja, dat wist ik dus, Wel opvallend dat je in zo’n geval nooit een telefoontje krijgt van het business reisbureau waar je wekelijks voor veel administratie kosten een ticket koopt. Waarom bij hen? Omdat ze zoveel service verlenen. Maar bellen of mailen als je misschien in de lucht ontploft hoort niet bij die service kennelijk.
Rustig, rustig, je zou kalm blijven. Voor de zekerheid drie uur te vroeg op Birmingham Airport. De weg er naartoe was afgezet. Kogelvrije vesten, een snelle blik in de auto, ik mocht door. Nee, niet naar de terminal, die was afgesloten. Stukje lopen dus maar. Aan de balie was het nog rustig. Van een spiekbriefje werd voorgelezen wat er niet mee mocht. Eigenlijk niets dus. Mijn insuline en mijn paspoort, dat was het eigenlijk. Computer, GSM, iPod, alles moest in het ruim. Bij een winkeltje maar snel even een paar slotjes gekocht, misschien helpt het. En een tijdschrift, want het kon wel eens lang wachten worden. Tas ingepakt in KLM plastic verdween zielig op de lopende band. Daar sta je met je paspoort.
Op naar de security. Tijdschrijft mag niet mijnheer. Ik sputterde nog dat het alleen maar een tijdschrift was. “If you start a discussion, I have to arrest you sir”. Dan ben ik snel overtuigd: weg met dat tijdschrift. Engelse humor was er even niet vanochtend. En daar zit je dan in de business lounge. TV aan met uren breaking news. Helemaal niets wat je kan doen. Niet even bellen naar huis (nou had ik toch al niet het idee om paps en mams even gezellig te vertellen dat ik een dag vertraging had en daardoor midden in het alarm zat. Geen goed idee, een telefoontje na het landen leek me veel beter). Ook geen email lezen of beantwoorden. Helemaal niets. Wel krijg je een vreemd gevoel dat je midden in het wereld nieuws zit. Live.
Met wat vertraging vertrokken we toch naar Amsterdam. Als laatste vlucht, de rest werd door de KLM gecancelled. En met dus alleen dat paspoort. Helemaal lege bagagebakken. En zelfs de stewardessen die alleen een paspoort bij zich hadden. De rest mocht niet mee. Wel snel instappen op deze manier. En gelukkig kwam op Schiphol mijn computer weer gewoon tevoorschijn op de lopende band. Wat kan het leven mooi zijn. En veilig. Zaterdag alweer de volgende vlucht, nu naar Chicago. Vooral ouders zijn daar niet blij mee. Wordt toch ambtenaar, was het commentaar toen ik belde dat ik veilig geland was. Pfff, het idee al.
