Is vliegen nou net zo gewoon geworden als autorijden, of een ritje in de bus? Het begint er misschien op te lijken, maar toch zijn er nog heel veel verschillen.Allereerst natuurlijk de wachttijden. Ok, voor een vlucht kun je via de website van de klm al vantevoren inchecken, dus zonder bagage kun je direct doorlopen naar de paspoort controle. Althans: op Schiphol. In Engeland willen ze iedereen nog gewoon zien aan de balie. Hallo, ik ben Rob de Winter. Dank u wel mijnheer, loopt u maar door :-). Voor langere vluchten moet je toch eigenlijk twee uur vantevoren aanwezig zijn, dat zie ik bij de bus nog niet gebeuren.
Dan de controle. Eerst de paspoorten, dan je handbagage, en als het poortje piept onderga je ook nog eens lachend een lichamelijk onderzoek alsof ik zojuist een juweliers zaak heb overvallen. Opvallend detail: ga je ‘s ochtends vanaf Schiphol naar Engeland, en ‘s avonds met dezelfde kleding terug, dan is het lang niet zeker dat de poortjes hetzelfde reageren. Ik hou er tegenwoordig al rekening mee door geen riem te dragen en te kijken of mijn schoenen geen ijzeren ringetjes hebben.
Dan begint het grote luchthaven gezelschapsspel: gaan we op tijd vertrekken. De beste kans om het spel te winnen is door te voorspellen dat dat niet het geval is. Allerlei redenen zijn er te bedenken. Het vliegtuig komt te laat terug van zijn vorige bestemming, de bagage is er nog niet, het eten is te laat, de bemanning heeft zich verslapen, noem maar op. Zo is het niet goed voor je vertrouwen in de luchtvaart als vlak voor de start alle stroom uitvalt. Ook aardig is als je vanuit de wachtruimte ziet dat ze op het laatste moment nog wat moeten repareren aan “jouw” vliegtuig. Het is maar goed dat ik vertrouwen heb in de technici en de piloot tenslotte zelf ook in stapt.
Ach, dan in het vliegtuig. Vaak win ik gelukkig het gevecht om de schaarse exit rows. Ok, dan moet ik wel even verplicht bestuderen hoe ik de nooduitgang moet openen als we op zee moeten landen. Maar het grote voordeel is dat ik in elk geval mijn benen nog kan bewegen tijdens de vlucht. En dan begint de periode waar Dennis Bergkamp waarschijnlijk zo bang voor is: de vlucht. Ik heb die angst helemaal niet, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen. Geluidjes, bewegingen, beetje sneller, beetje langzamer, stijgen, dalen, bewegende vleugels, hagelbuitje onderweg, allemaal live akties die bij de prijs zijn inbegrepen.
En dan de finale: de landing. De ene keer wat harder dan de andere, maar landen doen we allemaal. Vandaag hadden we een komische piloot, die zo waar ook nog eens te verstaan was. Vlak voor de landing vertelde hij zoals gebruikelijk in het Engels dat de cabin crew moest gaan zitten. En dom, dom, dom, daar voegde hij aan toe “dat men getuige zou zijn van de perfecte landing“. Dat was kennelijk het bewijs dat hij bij zijn eten ook een flesje wijn had genuttigd, want het werd een veel te harde landing, gevolgd door zo ongeveer een noodstop met de remmen. We zaten allemaal een rij verder naar voren.
Maar ach, het houdt zo’n reis spannend zullen we maar denken. En geen enkele vlucht is op deze manier gelijk. En eerlijk is eerlijk, het lijkt me toch een zeer veilige manier van transport. Maar een busreis is het in elk geval nog niet. Al was het alleen maar omdat een bus geen aanloop hoeft te nemen over een eindeloze Polderbaan. Daarover volgende keer meer…… 🙂
