En het begon allemaal ouderwets gezellig. Afgelopen zaterdag de voorbereiding, wagens gehuurd en ingeladen, busje naar huis, koffer inpakken en op maandag naar Nijmegen. Heerlijk zo’n weekje rijden in een Mercedes bus. Als ik later groot ben koop ik er ook eentje, je kijkt over alles heen en bijna iedereen gaat opzij. Eindelijk macht. Maar ik dwaal af.
Maandag dus de inkopen gedaan bij de Hanos. Praatje maken met bekenden, logies adres opzoeken, zoenen, biertje drinken, telefoontjes plegen. Kortom: traditie. Maar ook in Nijmegen blijft het werk me achtervolgen, dus ik kreeg te horen dat ik op dinsdag naar Stuttgart zou moeten voor een vergadering. Klinkt misschien stoer, maar is het niet. Om half zeven vliegen vanaf Munster betekent om half vier in de auto, dan kan je maar beter verzorgen. Maar goed, mijn baas betaalt meer dan de wandelvereniging, dus gaan maar. En onze oosterburen waren blij dat ik kwam, want ik werd midden in de nacht gezellig op de foto gezet, dus er zal binnenkort wel een brief van het Bundeskriminalamt komen. Maar ik dwaal af.
’s Avonds om zeven uur weer geland en onderweg naar Nijmegen, om in elk geval de laatste drie dagen nog mee te maken, want een juli-maand zonder Vierdaagse kan natuurlijk niet. En toen kwam er een eerste SMS-je binnen, en nog een, en nog een. Blijf maar weg, er wordt niet gelopen morgen. Hahaha, wat een leuke vrienden heb ik toch. Die denken mij in de maling te nemen. Nog eentje: er zijn doden en gewonde gevallen, we gaan morgen terug naar Rotterdam. Ja hoor, ik ben bijna 50, daar trap ik niet in. Het gaat over Nijmegen, niet over Libanon. Nog eentje van pa die dit jaar niet mee kon: heb je het al gehoord…… Kortom: het is dus waar. Gelukkig mag je in Duitsland op de snelweg wel hard rijden, dus in mijn gehuurde turbo-Astra terug naar Nijmegen met een snelheid die ik van mijn meelezende moeder vast niet mag vermelden. En dit keer zonder foto’s. Maar ik dwaal af.
Een uurtje of tien ’s avonds weer op het terras van ons stamcafe in Nijmegen. Verhalen over en weer. Ik heb nog even kort kontakt met wat andere mensen die ik ken, o.a. vanuit de wandelsport waar ik een tijd aktief ben geweest. Gemengde reakties. Begrip, geschokt, woede, kortom: 50.000 bondscoaches die het allemaal op hun manier hadden opgelost. Gewoon doorgaan, woensdag een rustdag, daarna door. Elke dag om 3 uur starten en 10 km minder. Tja, eerst maar eens een nachtje rustig slapen voordat we tot definitieve oordelen komen. Ben blij dat ik geen marsleider ben. Had me tevergeefs opgegeven als vrijwillger bij de bond. Zou weer eens wat anders zijn dan 400 gehaktballen maken. Bel me maar als je een marsleider zoekt. Hebben ze niet gedaan. En ik ben blij toe. Die grap maak ik volgend jaar niet nog een keer.
