Vlak voor de RET wandeltocht in maart hoorde ik dat Wim ziek was. “Last met slikken” bleek toch een hele ernstige aandoening te zijn: slokdarm kanker. Ik schrok me te pletter, laat staan wat Wim toen door moest maken. En Tonia en Jolanda natuurlijk. Sinds die tijd zijn er wat onderzoeken gedaan en staat er een operatie gepland. Nou ja, gepland, als er tenminste een gaatje vrij is in het drukke schema van de artsen, zoals het er nu naar uit ziet de 23e van deze maand. Het is onvoorstelbaar hoe lang zoiets kan duren. Zelfs de onderzoeken werden een paar keer uitgesteld wegens “te druk”. Kennelijk moet je lid zijn van het koninklijk huis om in dit land met een dergelijke aandoening snel geholpen te kunnen worden. Gelukkig houdt Jolanda ons op de hoogte van de laatste ontwikkelingen, en maak ik elke dag een rondje langs haar weblog. Zelfs in Engeland blijf je dan op de hoogte.
Ik ken Wim al heel lang, en wil hem ook nog heel lang kennen. Geen vierdaagse zonder mijn collega verzorger, de “rondbuikige metro bestuurder”, zoals een Nijmeegse krant hem eens interviewde. Op de foto staan we beiden na ons 5-jarig verzorgings jubileum (met Jan tussen ons ingeklemd), inmiddels al meer dan 10 jaar geleden. De plaats ook waar we hebben beloofd om de vierdaagse nog eens te lopen als we 70 kilo zouden wegen. “Samen 70 dan”, was de vaste grap. Laten we voorlopig maar de doelstelling handhaven om nog heel lang naar Nijmegen te gaan met zijn allen. Wim, hou je taai!
