En dat terwijl ik toch ook wel een bijzondere ontvangst had verdiend. Vanaf deze vlucht hoor ik er nl helemaal bij: ik ben silver-elite. Dat betekent dat ik binnenkort van dat afschuwelijke blauwe KLM pasje af ben en zo’n schitterende zilverkleurige kaart krijg toegestuurd. En nog veel belangrijker: zo’n grijs kaartje wat je aan je tas kunt hangen. Ach, in de wereld van de reizigers stelt het niets voor, want de echte vliegtuig tijgers lopen met gouden of platina plaatjes. Maar ik ben tenminste belangrijker dan die armoedige blauwe kaartjes.
En wat je er verder aan hebt in het leven? Helemaal niets. Je krijgt geen betere stoel, geen lagere prijs, geen beter broodje, nog steeds alleen maar koffie of thee, geen lounge, welnee. Maar daar gaat het niet om. Ik ben tenslotte zilver! Waarmee ik vooral kan aantonen dat ik de KLM erg rijk heb gemaakt met teveel tickets. En per 1 januari weer gewoon mee gaan doen aan de volgende absurde jacht op de elite cards. Nog twintig vluchten voor 31 december 2005 en ik mag zilver blijven. Moet lukken……
