Later kwam ik hem ook tegen op de rustposten van de RET. Zelf was ik inmiddels van wandelaar gedegradeerd tot verzorger. En dus heb ik hem jarenlang zijn drankjes aan mogen geven. Want Arie leek in heel veel op mijn vader: leiver niet zitten, nooit klagen, geef me maar wat te drinken, dan gaat het allemaal goed. Want Arie was geen klager, het ging altijd “best”. Zelfs als hij op de eerste dag voor de Waalbrug al languit was gevallen, ging het nog altijd “best”.
Al die jaren was de vaste grap tussen Arie en mij dat het na zoveel drankjes aanbieden, toch wel eens tijd werd dat ik in dat kringbestuur zou komen. Daar lachten we dan weer om. Onder het genot van een glimlachje, de vaste bezoekers van de RET weten dan wel wat ik bedoel. Arie wist dat zeker, als hij met
