Niet schrikken, ik heb nog geen plannen, en volgens mij geldt voor iedereen in de kamer dat de eerste twintig jaar nog geen cake gebakken hoeft te worden. Althans niet voor een samenzijn met nabestaanden. Maar het is toch een goed idee, zeker tegenwoordig, om er eens over na te denken. En misschien zelfs wel vast te leggen. Want voor je het weet beslist je familie om je in beperkte kring in een stil zaaltje te herdenken, terwijl je zelf het liefst een paar dagen opgebaard ligt in de plaatselijke kroeg, met vrij drinken voor iedereen. Dat kun je dus gewoon voorkomen. Als je verzekering het daar tenminste ook mee eens is.
Ach, ik heb er niet zo veel over nagedacht. Mijn verzekering dekt vast geen lange rij witte limousines. Maar mijn rijke zus en zwager kunnen best wat bijdragen aan de versnaperingen. Neemt u nog maar een borreltje extra hoor, zij zijn waarschijnlijk mijn enige erfgenamen :-). Verder maar geen speeches. Want er wordt wat afgelogen rond de kist natuurlijk. Het was altijd zo’n fijne jongen. Elke week op bezoek bij zijn ouders, deed netjes de boodschappen. Druk werk, maar toch nog drie keer in de week stofzuigen. En veel werk voor anderen he, altijd klaar voor de bejaarden en zieken. Allemaal onzin, niet waar. Ok, ik ben een aardige jongen. En ik bel elke week mijn ouders. Hoewel, meestal bellen zij mij (uit bed). Maar niet iets om over op te scheppen, of doe het anders nog even als ik nog leef.
Maar het echte probleem is: welke muziek? Of hou ik het stil? Mieke Telkamp? Lee Towers met My Way? Hand in hand kameraden? Of de Vierdaagse mars? Geen idee nog. Wordt het toch tijd om te werken aan mijn top-vijf. Dela heeft er zelfs een top-50 voor op het internet staan. Handig hoor. Je mag ook stemmen. Vandaag blijkt dit de top vijf te zijn:
1. Old and wise | Alan Parsons Project
2. Time to Say Goodbye | Andrea Boccelli & Sarah Brightman
3. De vlieger | Andr
