Radio aan: er blijkt een sportvliegtuigje per ongeluk in het World Trade Center gevlogen te zijn. Hoe dom kan je zijn, denk je dan nog? Plots BREAKING NEWS, ook de tweede toren wordt getroffen, het lijken wel aanslagen. En geen sportvliegtuigje, maar Boeings. Ik bel snel naar mijn ouders, een vaste gewoonte bij zulke ernstige gebeurtenissen. Meestal breng ik ze op de hoogte.
Iemand van TNO op de radio. Nee, geen gevaar van instorten, er is bij de bouw rekening mee gehouden dat zoiets kan gebeuren. Een korte tijd later weten we beter.
Later een aanval op het Pentagon en nog een crash van een gekaapt vliegtuig op weg naar Washington. Vele uren gekluisterd aan de TV. Gebeurtenissen zo ver weg en toch zo dichtbij. En gebeurtenissen die het leven voorgoed hebben veranderd.
Als je het deze week allemaal weer in documentaires terug ziet, komt alles weer duidelijk terug. Verschrikkelijk, wat die mensen allemaal hebben moeten doorstaan. En al die hulpverleners, waarvan je nu weet dat ze op weg waren naar hun ongeluk. En de onzekerheid: wat gaat er nog meer gebeuren? Nog meer vliegtuigen wat is er nog in de lucht?
Voor ons als werknemers van een Amerikaans bedrijf werd voor onbepaalde tijd een vliegverbod afgekondigd. Iedereen blijven zitten waar hij zit. Een maatregel die al snel weer werd opgeheven, het leven moet door. En terecht. Maar de detectiepoorten, de alarmen, de sfeer op een vliegveld, zeker internationaal zal het altijd anders zijn door “Nine Eleven”.
Voor ons rest het besef je dat we er mee moeten leven. En dat doen we gelukkig ook. Al let ik wel altijd beter op, niet alleen op een vliegveld.
9-11, de dag die alles veranderde.
