Afgelopen vrijdag werd de wereld weer eens geconfronteerd met een eenling (hoop ik) die denkt grote veranderingen te kunnen veroorzaken door wild om zich heen te schieten. Een enkele man, met verschillende wapens, vergunning daarvoor, lid van een schietclub, die rustig zijn slachtoffers uit kiest. Hoewel van een heel andere omvang, gingen mijn gedachten ook direct weer terug naar ons eigen drama in de Ridderhof, enkele maanden geleden. Ook Tristan had een zelf gekozen doel, had zich voorbereid, zat op een schietclub, en koos zijn slachtoffers min of meer willekeurig.

Het zijn akties waar we waarschijnlijk niets tegen kunnen doen. Wapens afnemen? Ach, elke auto vormt een wapen. Opsluiten? Er zijn er vast veel te veel. En wie sluiten we dan wel en wie dan niet op? Het zal ons wel niet persoonlijk treffen, alles slijt, we leren er mee leven. Ik merk wel dat het me onbewust toch heeft veranderd. Misschien wel omdat het in Alphen zo dichtbij gekomen is.

Afgelopen donderdag hadden we een rustpost op de Zevenheuvelenweg in Groesbeek, tijdens de Nijmeegse Vierdaagse. Toen we er in alle vroegte aankwamen, zat een jongeman in een soort militaire kleding achter een jeep een vuurtje te maken voor een kop thee. Mijn vader komt straks, zo zei hij. Daarna ging hij op de motorkap in een slaapzak een handboek survival liggen lezen. Mijn verzorgings collega’s vonden het erg grappig, lief ook. Ik keek of ik soms wapens achterin de jeep zag liggen. Ook in Oslo wordt het leven vast nooit meer hetzelfde.