Van verscherpte controle helemaal niets gemerkt. Ok, er werd zo nu en dan omgeroepen dat code oranje van kracht was (code orange klinkt trouwens net iets ernstiger). En er hing een briefje bij de balie dat we geen drank mee mochten nemen. Maar verder helemaal niets. Geen spannende mensen met getrokken pistolen, geen tanks rond terminal 5, niets. Zelfs de mensen waar je je koffer af moet geven voor inspectie waren op dezelfde manier professioneel chagerijnig als altijd. Ongelofelijk hoe die mensen toch geselecteerd worden. Zelfs geen glimlach kan eraf. Net als bij binnenkomst in Amerika: alsof je je er voor moet schamen dat je het land binnen wilt. Dat hebben onze Nederlandse paspoort klerken trouwens perfect gekopieerd. Een enkeling zegt nog wel eens vriendelijk “welkom thuis mijnheer”, maar dat zal dan wel een stagaire zijn want de rest doet alsof ze door je heen kunnen kijken.
Bij thuiskomst zat er trouwens wel een sympathiek kaartje in de koffer. Dat ze mij hadden geselecteerd (hoera, eindelijk prijs) en dat de boel dus een beetje door de war zou liggen. Nou is dat bij mij op de terugreis toch altijd al zo, dus dat kaartje was niet nodig. Ben wel benieuwd wat ze nou vinden van zo’n koffer. Lekker al dat vuile ondergoed. En een aangebroken zak kaas zoutjes (zonde om weg te gooien, die fraaie oranje snoepjes). Ze zullen ook wel trots zijn als ze constateren dat ik de Amerikaanse economie weer heb gestimuleerd met wat artikelen uit de Big and Tall shop (nee, zo tall ben ik eigenlijk niet). Maar ze hadden het redelijk netjes ingepakt. En alles zat er nog in ook. Ach, met zo’n baan hoef je eigenlijk ook niet vrolijk te kijken. Volgende keer zal ik er een kaartje in stoppen voor de controleur. Gewoon voor de gezelligheid
