Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook niet zo’n probleem vind hoor. Met al die pillen loop ik elk kwartaal ook maar met een boodschappentas vol de apotheek uit. Die man gaat ongetwijfeld groter wonen sinds ik daar over de vloer kom. Drie maal daags een soort kanonskogel slikken, en die dan in 270 voud ophalen, dat slaat een gat in de beste mans magazijn voorraden. Alleen al omdat op elk doosje een stikker geplakt moet worden, kost het een kwartier om mijn bestelling klaar te maken. En dat heb ik dan weer: altijd denken mensen dat ik dan ook gelijk belangstelling heb voor hun kwalen. Zo gauw als ik op het bankje in de wachtkamer van de apotheek zit, beginnen (oudere) mensen me te vertellen wat ze mankeert. Heb ik een soort sociaal werker logo op mijn voorhoofd of zo? Maar dit terzijde.
Ook in de medische wetenschap staan de ontwikkelingen niet stil. Deze keer heb ik dus weer eens een nieuwe soort insuline voorgeschreven gekregen. Ok, het is er al een jaartje, maar voor de medici is dat nog nieuw. Het is langwerkend, dus maar 1x per dag prikken. En dan begint mijn ernstige afwijking me weer parten te spelen: dan is het ineens weer leuk om he te volgen. Zelf mag ik de komende maand de hoeveelheid bepalen. Meet strookjes en lancetten worden onbeperkt vergoed, dus 5 tot 7 keer per dag ram ik zo’n lancet in mijn vinger. En maar kijken wat er gebeurt.
Dan alles nog downloaden naar de PC en diabetes is ineens een soort computerspel geworden. Ok, een ernstig spel, want het heeft veel gevolgen voor de gezondheid. Maar als ik er gezonder door word als ik mijn getallen uit de rode zone houd, dan helpt het zullen we maar denken. En ach, dat prikken daar wen je ook aan. Ongeveer een centimer of 8 vanaf de navel in de buik, nou daar is plaats genoeg he 🙂
