Vandaag een speciale vlucht gemaakt: de 40e keer in 2005, en dat betekent dan toch dat je echt bij de belangrijke mensen hoort: de Gold card. Ok, juist per dit weekend heeft de KLM het ouderwetse Flying Dutchman vervangen door Fly Blue en mag iedereen zich na 30 vluchten al goudkaartje noemen, maar ik zou er in elk geval nog trots op kunnen zijn dat ik het op de ouderwetse manier heb gehaald.
Inderdaad, waarom zou je trots zijn, gewoon elke week een retourtje en je komt er vanzelf. En ik zou niet weten wanneer ik een dergelijke kaart ga gebruiken. Maar zo gauw als hij binnen komt met de post hang ik hem natuurlijk wel aan mijn tas. Maar de lounge op Schiphol zal ik toch echt nooit zien en die op Birmingham is in de vorm van een kleine vissekom ook niet echt anntrekkelijk. Dan ga ik toch liever zelf een pint of lager kopen in de airport pub, dan een gratis flesje Heineken in de lounge.
Op deze vrijdag was de maandafsluiting zo voorspoedig verlopen, dat ik toch op het laatste nippertje nog kon besluiten om de 3 uur vlucht te nemen ipv de 5 uur vlucht. Dat moet een moment van helderziendheid zijn geweest. Ok, we werden onderweg geconfronteerd met slecht weer. Wat turbulentie, en vlak voor Schiphol een echte blikseminslag in het vliegtuig. Niets bijzonders, de bliksemafleider deed zijn werk. Maar het mooie was om ’s avonds toch nog even te kijken of mijn oorspronkelijke vlucht nog last had van het slechte weer. En inderdaad, dat was zo: die vlucht kwam pas tegen middernacht op Schiphol aan. Het zal wel aan mijn goldcard gelegen hebben 🙂 .
Op internet nog wel een plaatje gevonden van een blikseminslag. Dat moet er dus ongeveer zo uitgezien hebben: