Maar alweer bijna een jaar geleden kreeg Wim te horen dat hij kanker had, de gevreesde ziekte. Bij hem in de slokdarm, met uitzaaiingen. Wat een klap. Vooral natuurlijk voor hem en ook zijn gezin, Tonia en Jolanda. Bewonderenswaardig hoe hij er sinds die tijd voor knokt om de ziekte te overwinnen. Maar oh, oh, wat een strijd is het. Niets blijft hem bespaard en het is een tocht van ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Zijn dochter Jolanda beschrijft het bijna dagelijks in haar log. Geen dag gaat voorbij zonder dat ik er kijk. En geen dag gaat voorbij dat ik aan hem denk.
Maar wat had ik het moeilijk om er over te praten. Wel eens in het ziekenhuis geweest, een kaart gestuurd, maar langs gaan. Een hoge drempel. En uitstel, waarbij het vele verblijf in het buitenland ook niet hielp. De hele weg naar Spijkenisse ook gedacht hoe ik hem zou begroeten. Hoe gaat het? Hoe voel je je? Wat een rare openingen eigenlijk. Bloemen mee nemen? Borrel? Wat is gek, wat is goed? Maar het gaat dan toch eigenlijk vanzelf. Geweldig om weer eens bij te praten. Borreltje erbij. Maar wat een pijn en wat een strijd. Alle respect ervoor. Komende maandag weer naar Dijkzigt, maar “we gaan er voor Rob”. Steeds moet ik maar denken hoe ik zoiets zelf zou ondergaan.
Het enige wat we kunnen hopen is dat het uiteindelijk goed komt. We hebben ooit afgesproken dat we samen de Vierdaagse nog eens zouden lopen, ik geloof als we minder dan 75 kilo wegen. Voorlopig maar even niet aan denken. Het is me heel wat waard als we samen langs de kant kunnen zitten. Dan denken we over een paar jaar wel weer eens aan wandelen. Hou vol Wim, je kunt slagen. Die Via Gladiola gaan we over!
