Een paar weken geleden weer eens op bezoek geweest bij de internist. Een hele toer om zo’n dag in Nederland ook nog te combineren met een tochtje naar Leiderdorp. En natuurlijk met schuldgevoel, want die in een enthousiaste bui beloofde 20 kilo zijn er nog net niet helemaal af.
Ja dokter, sorry, Engeland, stress, zwaar ontbijt, zware lunch, zwaar diner, zware pints, zware avonden. Voor alles bestaat een excuus. Het lijkt wel biechten. En natuurlijk beloof ik ook elk bezoek beterschap. Nee hoor, ik zal nooit meer friet eten. En een biertje’s avonds? Ik moet er niet aan denken. Volgende keer toch maar een foto van mijn internist vragen, om dreigend op de koelkast te plakken. Want dezelfde avond ben ik de afspraken alweer vergeten hoor. Hele aardige internist trouwens, hoi dokter S!
Afgelopen donderdag gebeld om de uitslag van de testen te horen. Een hoorbaar verwonderde dokter aan de lijn, die kennelijk dacht dat ik gefraudeerd had. Een geweldige uitslag: het bloed van een jonge god. Nu alleen het bijpassende uiterlijk nog en de echtgenotes liggen voor het oprapen. Uitstekend cholesterol, prima urine (sorry, het moet gemeld worden) en vooral: een redelijk lage gemiddelde suiker. Zelfs zodanig dat de insuline even achterwege kan blijven en ik voort kan met 3 pillen per dag. Scheelt weer een paar gaten prikken.
Dat Engelse dieet bevalt dus goed. Morgen maar weer eens een heerlijke curry met frites. Ik kan niet wachten. Ik ga er maar eens een boek over schrijven, daar schijnt wel een markt voor te zijn: het “Winter-dieet voor elke diabeet”. Klinkt nog goed ook.
